พิธีแต่งงาน!! สินสอด การสู่ขอ สำคัญหรือเป็นการให้เกียรติ

        การแต่งงาน เป็นพิธีการซึ่งบุคคลสองคนรวมเข้ากันในการสมรสหรือสถาบันที่คล้ายกัน ประเพณีและจารีตประเพณีแตกต่างกันมากตามวัฒนธรรม พิธีการแต่งงานส่วนมากเกี่ยวข้องกับการแลกเปลี่ยนคำสาบานแต่งงานโดยคู่สมรส การมอบของขวัญ (ของถวาย แหวน สิ่งที่ใช้เป็นสัญลักษณ์ ดอกไม้ เงิน) และการประกาศการแต่งงานสาธารณะโดยผู้มีอำนาจหรือผู้นำ คู่สมรสมักสวมชุดแต่งงานพิเศษ และมักตามด้วยงานเลี้ยงแต่งงานเสมอ

       และหลายๆท่านก็ต้องบอกว่าต่างคนต่างคิดนะคะว่าการแต่งงานนั้นสำคัญอย่างไร ทำไมต้องมีสินสอด หรือการจัดงาน เป็นสิ่งที่สำคัญหรือย่างไร และนี้คือหนึ่งความคิดเห็นจากผู้ใช้พันทิปท่านหนึ่ง ซึ่งกล่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ดี สินสอด งานแต่ง ของขวัญไม่สำคัญ สำคัญที่การทำแบบนี้คือการให้เกียรติกันและกันมากว่าโดยเขาเองได้ระบุว่า

       ประเด็นคลาสสิคตลอดกาลในห้องชานเรือน บางรักของพันทิป คงหนีไม่พ้นเรื่อง สินสอด (ควรมี หรือ ไม่มี ? เยอะไปไหม น้อยไปไหม เหมาะสมไหม ? ขายลูกกินหรือไม่ ? มองผู้หญิงเป็นสิ่งของไหม ?) ก็มีทั้งฝ่ายเสนอ ฝ่ายค้าน ที่มีเหตุผลน่าสนใจที่ยกมาค้ดง้างกันทั้งนั้น     ดิฉันไม่ได้ตอบอะไรไปมาก เพราะอาจจะเห็นด้วยกับความเห็นนี้บางส่วน   ไม่เห็นด้วยบางส่วน หรือ บางความเห็นก็พูดได้ตรงใจดิฉันอยู่แล้ว จะพูดสำทับไปอีกก็จะเป็นประเด็นซ้ำ ก็เลยได้แต่อ่าน ๆ ๆ แล้วก็คิด ๆ ๆ ตามไปด้วย[ads]

    เหตุจูงใจที่ทำให้นึกอยากเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา ก็มาจากการพูดคุยแลกเปลี่ยนกับพ่อแม่ของเพื่อนลูก ๆ ที่อยู่ในวัยรุ่นไล่เลี่ยกันเมื่อตอนช่วงประมาณปีใหม่นี่ล่ะค่ะ ทำให้ได้คิดว่า ประเด็นหลักของความสัมพันธ์ระหว่างชาย-หญิง (รวมไปถึงหัวข้อที่แตกแขนงไปอย่างเรื่อง สินสอด พิธีแต่งงาน แหวนหมั้น การถ่ายพรีเวดดิ้ง การจดทะเบียน การเปลี่ยนนามสกุล) นั้นอยู่ที่หัวข้อหลัก ๆ เลยคือ “การให้เกียรติ”

    คำว่า “การให้เกียรติ” นี่เป็นพ่อเป็นแม่ เป็นเบื้องหลัง เป็นเหตุผลของทุกพิธีการ ทุกประเพณีที่มีในโลกนี้เลยทีเดียว

    คำถามที่ดิฉันสนใจคือ ทุกวันนี้ เราให้เกียรติผู้อื่น ให้เกียรติตัวเอง ให้เกียรติพ่อแม่ ให้เกียรติสังคม น้อยไปหรือเปล่า ?  แล้วให้อย่างเหมาะสมหรือไม่ ?

     การให้เกียรติ คืออะไร  ถ้าไม่ใช่ เป็นการตระหนักถึง การดำรงอยู่เช่นกันของคนอื่น (บ้าน ๆ เลย คือ จะบอกว่า การเห็นหัวคน เห็นว่าพวกเขามีตัวตน และอาจจะเคยถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดู ช่วยเหลือ เจือจุนเรามาด้วยนั่นละ)   การใส่ใจความรู้สึกของคนอื่น  การเคารพเกียรติยศศักดิ์ศรีของผู้อื่น เช่นเดียวกับที่เราก็ต้องการความเคารพดุจเดียวกัน

      เพื่อนลูกคนหนึ่ง (เป็นสาวน้อยวัยเริ่มรุ่นสาวค่ะ 13-14)  ป่วยนอนซมอยู่โรงพยาบาล ดิฉันและลูกสาวไปเยี่ยม สวนทางกับครอบครัวอีกครอบครัวหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาเยี่ยมและขอตัวลาไป  คุณแม่ของน้องคนที่ป่วยสนิทกับดิฉันมาก มาเล่าให้ฟังทีหลังว่า ครอบครัวที่เพิ่งออกไป เป็นครอบครัวของเด็กผู้ชายที่มาชอบลูกสาว  พอรู้ว่าลูกสาวไม่สบายเลยขอมาเยี่ยม โดยยกกันมาทั้งบ้าน ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ทั้งพี่ ทั้งน้อง  คุณพ่อของน้องผู้หญิงที่นอนป่วยอยู่หงุดหงิดมากตามประสาคนหวงลูก แต่ก็รักษามารยาทพูดคุยกับครอบครัวน้องผู้ชายด้วยดี    คุณแม่น้องผู้ชาย มาคุยกับเพื่อนดิฉันว่า ลูกชายเค้าชอบลูกสาวเพื่อนดิฉันมาก รู้ว่าป่วยก็อยากมาเยี่ยม ตัวเค้าเอง เป็นแม่ เค้าก็หวงห่วงลูกชายเค้าพอกัน สรุปแล้วก็เลยขนกันมาเยี่ยม มารู้จักกันให้หมดบ้านเลย   ดิฉันฟังเรื่องนี้แล้วก็ยิ้มชอบใจ  ยังพูดกับลูกสาวตัวเองว่า 

       “ถ้าลูกจะคิดมีแฟนหรือจะมีใครมาชอบ   ก็ไม่ต้องปิดหม่ามี้นะคะ แค่ระมัดระวังรักษาตัวให้ดี  และ หม่ามี้อยากได้แบบนี้ค่ะ อยากได้คนที่เข้ามาทำความรู้จักกับครอบครัวเรา และเปิดโอกาสให้เราได้รู้จักครอบครัวเขาด้วย  ท้ายสุดจะลงเอยอย่างไรไม่สำคัญ อย่างไรเสีย ก็ยังเป็นเพื่อนดีต่อกันได้ในอนาคต และที่สำคัญที่สุด เป็นการให้เกียรติผู้ใหญ่ด้วย”

      ว่ากันตามตรงนะคะ   ถ้ารู้จักดิฉันมาตั้งแต่เล็กจนโต จะรู้ว่า ดิฉันนี่ล่ะ สมัยเด็ก ๆ ปากเก่ง ปากกล้า ปากจัดกับเพื่อนผู้ชายมาก บางทีก็โชว์พาวด้วยการขึ้นมาพาโวยเพื่อให้รู้ว่า   “นี่ขาใหญ่นะค้าบ…ไม่กลัวโว้ย…” 

      แล้วชีวิตก็ค่อย ๆ สอนดิฉันเองว่า ถ้าอยากให้ใครปฏิบัติกับเราอย่างไร  เราควรทำตัวอย่างไร  คำพูดบางคำพูด พูดในสถานการณ์ไหน กับใครแล้วอาจจะเกิดอะไรตามมาได้บ้าง

      แน่นอนค่ะ นิสัยฝังลึกเก่า ๆ หรือพื้นอารมณ์น่ะ มันไม่ใช่ของที่จะแก้หรือเปลี่ยนกันได้ง่าย ๆ เหมือนเสือดาวก็ไม่ทิ้งจุดอย่างไรอย่างนั้น  แต่การใช้ชีวิตบนพื้นฐานของการ “คำนึงถึง” การอยู่ร่วมและมีตัวตนของคนอื่นในสังคมเดียวกับเรานั้น จะค่อย ๆ ปรับแก้ให้เราเกลาคำพูด ปรับวิธีคิด และการกระทำเพื่อทำให้เราอยู่ได้อย่างมีความสุขและสง่างามในสังคม   ข้อความต่อไปนี้ เป็นข้อความที่ดิฉันใช้สอนลูกสาวตัวเอง แน่นอนล่ะว่า มันอาจจะฟังดู old-fashioned แล้วก็ป้า ๆ ไปหน่อย แต่ก็อยากแชร์เพื่อแลกเปลี่ยนทัศนคติและความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้กัน[ads2]

1.    อย่าพูดคำหยาบกับผู้ชาย (ในที่นี้ หมายถึงคำหยาบแบบถ่อยๆ เลยนะคะ  ถ้าเป็นคำหยาบพื้น ๆ แบบเพื่อนทั่ว ๆ ไปก็ธรรมชาติล่ะค่ะ) และถ้าคิดจะพูดขอให้คำนึงถึงผลกระทบที่จะตามมาด้วย และต้องให้แน่ใจว่า ตัวเองรับผลกระทบนั้นได้

2.    ถ้าจะมีเพื่อนสนิทต่างเพศ กรุณา handle with care ด้วย

3.    ผู้ชายจะปฏิบัติอย่างไรกับเราขึ้นอยู่กับว่าเราวางตัวอย่างไรด้วย

4.    ให้เกียรติกับคนทุกระดับ อย่าพูดจาสองเสียงกับคนต่างประเภทกัน (ในเหตุการณ์ปกตินะคะ)

5.    จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องรู้สถานภาพการคบกัน หากจะไปไกลถึงขั้นจับมือถือแขนหรือยกให้เป็นคนพิเศษ

6.    ถ้าจะร่วมชีวิตกับใคร จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีการแต่งงาน แต่เรื่องความใหญ่โตของพิธีไม่ใช่เรื่องจำเป็น

7.    ถ้าจะมีแฟน ต้องหาผู้ชายที่ดูแลเราได้ (ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินเสมอไป) แล้วเราก็ช่วยดูแลตอบแทนเค้าได้เหมือนกัน   ถ้าผู้ชายคนนั้น ดูแลอะไรเราไม่ได้เลย (เป็นที่พึ่งไม่ได้แม้ในด้านจิตใจหรือความคิด) และเราต้องไปดูแลเค้าตลอดเวลา นั่นคือ หาลูกชายมาเลี้ยงแล้ว เป็นภาระเสียเปล่า ๆ ถ้าคุณโอเค ก็ยอมรับมัน ไม่งั้น ก็ดูเกมส์ให้ออกตั้งแต่แรก

8.    อย่าเอาเปรียบใครอย่างเด็ดขาด และอย่ายอมให้ใครเอาเปรียบ แต่ถ้าในบางสถานการณ์ เราต้องเสียเปรียบบ้าง (ซึ่งอาจเกิดจากความจำเป็น) ขอให้ยอมเสียเปรียบดีกว่าได้เปรียบแบบไม่เป็นธรรม

9.    ความรัก ความหวานชื่น จืดจางได้ตามกาลเวลา แต่ความเคารพ การให้เกียรติ และการได้รับเกียรติจะทำให้ความสัมพันธ์ไม่ว่าจะแปรรูปไปในลักษณะใด ยังคงเป็นความสัมพันธ์ที่สูงค่าและคู่ควรกับการคิดคำนึงถึงอยู่เสมอ

ความคิดเห็นจากชาวเน็ต

ต่างคนต่างคิด

การให้เกียรติมีหลายวิธี[ads3]

           ก็เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของแต่ละบุคคลนะคะ และการให้เกียรติกันนั้นมีหลายวิธีแต่การจัดงานแต่งค่อนข้างเป็นสากลและแสดงให้เห็นได้ชัดเจน 

เรียบเรียงโดย: kaijeaw.com    ขอขอบคุณที่มาจาก: ธาราสินธุ์