ผู้ชายต้องอ่าน!! เมื่อความเคยชิน กลายมาเป็นความเฉยชา จากที่เคยรักมาก ก็เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม!!

     เรื่องของความรัก กว่าที่จะรักกันได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ หลายๆคู่ที่ความรักเริ่มระหองระแหง ก็ต้องนึกถึงวันแรกที่จีบกัน กว่าที่เราจะได้เขามาครอบครอง ต้องผ่านปัญหาอะไรมาบ้าง แล้ววันนี้..จะมาทำให้เขาเสียใจได้อย่างไร อย่างเรื่องราวต่อไปนี้…

เมื่อวานนี้ หลังเลิกงานก็โทรคุยกับแฟนปกติ

แฟนถามว่า จะแวะเซเว่นมั้ย เค้าอยากกินถั่ว

ด้วยความขี้เกียจ บวกกับสภาพถนนที่กำลังทำทาง [ads]

รถติดตลอดทาง และหิวข้าว ไม่อยากแวะไหนทั้งนั้น

จึงตอบกลับไปว่า "ไม่แวะ รถจอดยาก"

ทั้งๆที่จริงแล้ว เซเว่น ก็อยู่ในปั๊ม ซึ่งจอดได้อยู่แล้ว

พอวางสายก็ขับรถมาเรื่อยๆ แล้วก็กลับรู้สึกว่า..

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เราคงรีบไปหาซื้อถั่วมาให้เขา 

คงอยากตามใจเขา ต่อให้ไม่ผ่านเซเว่น เราก็ต้องหาซื้อให้ได้

แล้วทำไมวันนี้ เราไม่ซื้อหล่ะ ?

เขาเปลี่ยนไปหรอ?

เขาไม่น่ารักเหมือนเดิมหรอ?

เขาขอเรามากไปหรอ?

เขางี่เง่าอารมณ์เสียใส่เราหรอ?

คำตอบที่ได้คือ เปล่าเลย

มีแต่เราที่กำลังเปลี่ยนไป

บางครั้งเราเปลี่ยนโดยที่เราไม่รู้ตัว

ความใส่ใจที่เราเคยมีให้เขา มันกำลังน้อยลงไป

คุณอาจจะมองว่าจริงๆแล้วมันเป็นเรื่องเล็กๆ

ก็แค่ถั่วที่ไม่ได้ซื้อ ก็แค่นั้น

แต่สิ่งที่ต้องการจะบอก ก็คือ เรื่องเล็กๆนี่แหละ

ที่เป็นต้นเหตุทำให้คนเราค่อยๆเปลี่ยนไป 

ต่อมา มันก็เลยทำให้ความรู้สึกของเราค่อยๆเปลี่ยนไปตาม

คุณจำตัวเองตอนแรกๆ ที่คบกับเขาได้มั้ย?

แล้วคุณดูตัวเองตอนนี้สิ คุณคิดว่าคุณเปลี่ยนมั้ย?

ใส่ใจเขาเหมือนเดิมรึเปล่า

ดีกับเขาเหมือนเดิมรึเปล่า

อยู่ข้างๆเขาเหมือนเดิมรึเปล่า

ห่วงใยเขาเหมือนเดิมรึเปล่า

แล้วรักเขาเหมือนเดิมรึเปล่า

ลองถามตัวเองดู ถ้าวันนึงเขาเปลี่ยนไป

บางทีอย่าโทษใคร มันอาจจะเป็นเพราะตัวคุณ

สุดท้ายเราก็สามารถซื้อถั่วให้เขาได้ 

แต่ไปซื้อที่โลตัสหน้าปากซอย [ads]

ซึ่งมันไม่มียี้ห้อที่เขาอยากกิน

พอกลับถึงบ้าน ก็ได้แต่ยื่นถั่วให้แล้วบอกว่า

มันไม่ใช่ยี่ห้อที่ชอบนะ

เขาก็ยิ้มแล้วก็บ่นไปตามภาษา

เรากลับรู้สึกว่า ถ้าเราไม่ได้ถั่วกลับมา

เราคงรู้สึกผิดแน่ๆ ที่เรื่องแค่นี้เราก็ทำให้เขา

เหมือนเดิมไม่ได้

สุดท้ายอยากจะบอกว่า 

เรื่องบางเรื่องอย่ารอให้มันสาย..จนไม่เหลือเวลาแก้ตัว

   หากวันนี้ยังมีคนรักดีๆอยู่ข้างกายก็จงดูแลและรักษาเขาไว้ให้ดี เผื่อวันหนึ่งความอดทนของเขาหมดลง แล้วจะไม่เหลือใครเลย… 

ขอขอบคุณที่มาจาก : วัชรพงษ์ แก้ววงดี