แม่ไปนั่งรถเล่นกันไหม คำชวนที่ดูธรรมดาๆแต่อบอุ่นหัวใจมาก

       คุณ รัฐพล วงศ์ไตรรัตน์ ได้ออกมาโพสต์แชร์เรื่องราวดีๆ เพื่อเป็นพลังใจ และอยากให้ทุกคนมองเห็นความสำคัญของคนใกล้ตัว ในวันที่ยังมีชีวิตอยู่ร่วมกัน โดยจากโพสต์นั้นได้ระบุว่า 

       แม่ … ไปนั่งรถเล่นกันไหม ?  สิ้นคำเอ่ยเชิญชวน แม่พยักหน้าอย่างเร็ว แล้วบอกว่า "ไป" ผมต้องเข้าไปเอาสูทที่สั่งตัดไว้ที่สยาม แล้วผมต้องรีบกลับมาสอนต่อ จึงเป็นโอกาสดีที่พาแม่ไปนั่งรถเล่น

      หลังจากที่วันๆแม่เอาแต่นั่งเล่นเฮย์เดย์ไม่ยอมไปไหน ผมขับตามปกติ แต่แม่กลับรู้สึกว่ามันเร็วและน่ากลัว ผมเปิดเพลงเพลงเสียงปกติ แต่แม่กลับบอกว่ามันดังไป รถผมมีขยะตามมุมๆบ้าง แม่กลับบอกว่ามันสกปรก ผมฟังแต่ก็ยังขับไม่ได้ช้าลงมาก จนกระทั่งแม่บอกว่าไม่ไหวแล้วหวาดเสียว เราตกลงสปีดที่แม่โอเค

      โอโห … ช้าขนาดนี้เลยเหรอ แม่บอกว่า แบบนี้แหละ กำลังดี ผมลดเสียงเพลงเบาลงนิดหน่อย แต่แม่ก็บอกว่ายังดัง แล้วเราก็ตกลงความดังที่แม่โอเค โอโห .. ไม่ชินเลย "การอยู่คนเดียว มันคงลดทอน ความสามารถในการอยู่กับผู้อื่นของผมไป" ผมอยู่คนเดียวเก่งขึ้นไม่ต้องพึ่งใคร [ads]

     แต่ผมกลับอยู่กับคนอื่นไม่เก่งเท่าเก่า ดีแค่ไหนที่นี่เป็นแม่ของเรา และกล้าบอกทุกอย่างกับเรา ผมไม่ได้ออกมามีเวลานั่งเล่นกับแม่แบบนี้นานแล้ว เราคุยกันสารพัดเรื่อง เราหัวเราะ มีรอยยิ้ม กันตลอดทาง ผมยอมรับว่าผมหงุดหงิดมาก กับการที่ต้องขับช้าๆ ห้ามแซงซ้ายแซงขวา ห้ามเปิดเพลงดังๆ

      แต่ผมกลับมีความสุข ที่เราสองคนได้ใช้เวลาร่วมกัน ผมจบมาทำงาน อยู่กับพ่อแม่ตลอดทั้งวันทั้งคืน แต่นี่เหมือนเป็นอีกวันที่แสนธรรมดา ที่เรามีความสุขมากกันเป็นพิเศษ เราคุยกันเรื่องความฝัน ชีวิตตอนเด็กๆ รวมถึงหลายๆอย่างที่ผมทำให้แม่สำเร็จแล้ว

      ผมยังไม่รู้อะไรอีกมากมายเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ทั้งๆ ที่เราใช้ชีวิตด้วยกันมายี่สิบกว่าปีแล้ว ตอนรถกำลังติดๆ ผมกำลังตบไฟเลี้ยวเพื่อจะซิกแซกหลบ แม่บอกผมว่าอย่าไปเลย ค่อยๆ ไปเถอะนะ ผมหันไปมองแม่ แล้วหัวเราะออกมา เอามือซ้ายตบเข้าเกียร์ P แล้วปล่อยพวงมาลัย

     พลันถามคำถามต่อไป ที่เราอยากจะคุยกัน ภาพที่คนอื่นมองเข้ามาที่รถคันนี้ คงเป็นรถหนึ่งคัน ที่เคลื่อนที่อย่างช้าๆในวันรถติด แต่หากเค้ามองทะลุเข้ามาในกระจกได้ เค้าคงเห็นรอยยิ้มที่เปื้อนอยู่เต็มใบหน้าของคนสองคน ที่หัวเราะเล่นเหมือนเพื่อนกันทั้งๆที่อายุต่างกันตั้ง 36 ปี

      แม่เอามือจับที่เบรกมือ มองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ผมจับมือแม่ไว้แล้วพูดกับแม่ว่า "อยู่ด้วยกันนานๆ นะแม่" แม่บอกว่า "ได้ … แม่อยากอยู่กับวินนานๆ เหมือนกัน แต่ต้องขับช้าๆ นะ" สิ้นคำร้องขอของแม่ ผมพยักหน้าอย่างเร็ว แล้วบอกว่า … "ได้เลยครับผม:) )" เพจ เป็นกำลังใจ

"ยังดีที่มีพ่อแม่ให้ได้คุยด้วย นะดีใจด้วย อย่างเราไม่มีเลยไม่เหลือใครเลย. คนที่ยังมีพ่อแม่อยู่ ทำนะเอาใจพ่อแม่ เพื่อเราด้วยเราขาดตรงนี้"

"น่ารัก อบอุ่น อ่านแล้วพาน้ำตาไหล ขอบคุณบทความดีดีนะคะ"

"น่ารักมากๆ ทุกคนที่บ้านคิดถึง Covid เบา เราคงได้เจอกัน "

      เชื่อว่าหลายๆคนที่ได้อ่านบทความนี้จะต้องคิดถึงแม่หรือคนที่บ้านอย่างแน่นอน โดยเฉพาะช่วงนี้มีเหตุที่ทำให้ต้องห่างกัน เพราะโรคระบาด จนทำให้ความคิดถึงมันเพิ่มขึ้นกว่าเดิมไปอีก

ขอขอบคุณที่มาจาก : รัฐพล วงศ์ไตรรัตน์