แม่ปลื้ม!! เมื่อต้องย้ายลูกจาก รร.เอกชน มาเรียน รร.รัฐ แต่กลับได้รับสิ่งดีๆที่ประทับใจ

       เป็นเรื่องที่คุณพ่อคุณแม่ทุกคนจะเข้าใจเลยจริงๆค่ะ สำหรับการที่จะต้องให้ลูกย้ายโรงเรียน ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด สิ่งที่น่าเป็นห่วงก็คือลูก เพราะนอกจากลูกจะต้องปรับตัวแล้ว ยังต้องรอดูว่าโรงเรียนใหม่จะได้มาตรฐานหรือไม่ ทำให้ผู้ปกครองต้องหนักใจเลยทีเดียว

       แต่สำหรับคุณแม่ท่านนี้ การพาลูกย้ายโรงเรียน กลับสร้างสิ่งน่าประทับใจให้เธอ เธอต้องย้ายลูกสาวจากโรงเรียนเอกชน ไปเรียนโรงเรียนรัฐบาล เพราะเธอต้องเลี้ยงลูกคนเดียว และนี่คือสิ่งที่เธอประทับใจจากการพาลูกย้ายโรงเรียน โดยเธอได้เผยผ่านเฟซบุ๊กชื่อ Soikeaw Khamala ว่า

       "ตอนแม่ออกจากงาน สิ่งแรกที่ต้องตัดสินใจคือ การย้ายลูกออกจากโรงเรียนเอกชน มาโรงเรียนรัฐที่ไม่ต้องจ่ายค่าเทอมแพงๆ แม่ไม่ได้เสียใจที่ไม่สามารถหาเงินมาจ่ายค่าเทอมอย่างคนอื่นได้ แต่คิดว่าเราต้องเลือกในสิ่งที่สร้างแรงกดดันให้ตัวเองน้อยลง เพื่อที่จะได้เลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งอย่างมีความสุขได้ เพราะแม่ดูแลลูกลำพัง ไม่มีตัวช่วย — 

       แต่ที่น่าดีใจมากคือ เราพบโรงเรียนที่ดีงามมากๆ คือ โรงเรียนเทศบาลหางดง ที่นี่ไม่เน้นเรียนหนัก (เรียนตามปกติ เพียงว่าไม่หนัก) แต่เน้นกิจกรรม วันแรกที่ตาน้ำไปถึง ตาน้ำกลับมาเล่าว่า แม่จ๋า สนุกมากๆ ไม่ได้เรียนหนังสือเลย — ที่นี่เรียนไม่หนัก แต่เน้นกิจกรรม มีชมรมต่างๆ ให้เลือกมากกว่า 15 ชมรม ปีแรกที่มา ตาน้ำเลือกชมรมดนตรีไทย เพราะอยากเล่นลิเก (และก็ได้เล่นสะล้อด้วย) ปีนี้ลูกเลือกชมรม ศิลปะประยุกต์ เพราะอยากทำงานศิลปะ และได้เรียนทำอาหารด้วย[ads]

       ส่วนว่ายน้ำเป็นวิชาที่ต้องเรียนทุกปีทุกชั้น และการเรียนโยคะ ไอคิโด เป็นสิ่งที่สามารถสมัครเรียนได้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย และไม่จำกัดว่าต้องอยู่ชมรมไหน สามารถมาสมัครเรียนได้เลย ซึ่งลูกไปสม้ครเรียนและเขามีอุปกรณ์ ทั้งชุดเสื้อผ้า เสื่อโยคะ ให้ อีกทั้งยังมีข้าวกล่องให้กินฟรี (เพราะเรียนตอนเย็น ครูเกรงว่าเด็กจะหิว โดยผู้ปกครองก็สามารถมาเรียนกับเด็กๆ ได้ คือ มารับลูกก็แวะเรียนโยคะสักครึ่งชั่วโมงด้วยได้) 

       ส่วนชมรมดนตรีสากลมีเครื่องดนตรีไฟฟ้าให้เลือกเล่นหลายชิ้น เคยเห็นเปียโนไฟฟ้า น่าจะมากกว่า 20 ตัวได้ — ที่นี่มีสระว่ายน้ำมาตรฐานที่ระดับจังหวัดใช้เป็นสนามแข่งได้

       โรงเรียนใกล้บ้าน เพื่อนนักเรียนนิสัยดี และที่ประทับใจมากอีกอย่างคือ ที่นี่มีนักเรียนที่ได้รับรางวัลเหรียญทองว่ายน้ำระดับภาค — และที่ทำให้น้ำตาซึม คือ นักเรียนคนนั้นมีฐานะทางบ้านยากจนมาก เห็นภาพที่เขาถ่ายโชว์เหรียญที่บ้าน เรารู้เลยว่า หากไม่ใช่โรงเรียนแบบนี้ นักเรียนจนๆ คงมีโอกาสยากมากที่ลงสู่สนามกีฬาว่ายน้ำ ฉันเคยได้ดูน้องว่ายครั้งหนึ่ง ตอนไปส่งตาน้ำเรียนว่ายน้ำ เห็นการว่ายของน้องแล้วรู้สึกเป็นบุญตา น้องว่ายได้แข็งแกร่งและรวดเร็ว ท่าว่ายงามมาก และอดแอบหวังไม่ได้ว่า น้องน่าจะไปได้ไกลมากกว่านี้แน่ๆ 

       แต่ก่อน กีฬาสำหรับลูกหลานคนจนเห็นจะมีแต่ กีฬาวิ่ง เพราะไม่ต้องใช้อุปกรณ์อะไร อาศัยแค่ความอึดอดทนอย่างเดียว กีฬาอย่างว่ายน้ำ เทนนิส หรือการเล่นดนตรี ซึ่งต้องมีอุปกรณ์ เด็กๆที่ยากจนทำได้เพียงแค่มองเท่านั้น 

       นายกเทศบาลหางดงเคยเป็นศึกษานิเทศก์มาก่อน เขาคงรู้ดีว่า การลงทุนสำหรับการศึกษา ลงเท่าไหร่ก็คุ้ม

       ไม่ว่ากีฬา ดนตรี ทุกอย่าง หากโรงเรียนไม่ให้โอกาสเข้าถึง ลูกคนจนก็จะยังคงอยู่นอกเส้นขอบฟ้าโพ้น ไกลจนเอื้อมดวงดาวไม่ถึง

       อยากเขียนถึงโรงเรียนนี้มานานแล้ว และใจจริงอยากเขียนให้มากกว่านี้ แต่เอาเท่านี้ก่อน วันนี้ตาน้ำพามาเดินเล่นในสนามกีฬา ลูกชวนแม่เอามือแตะพื้นลู่วิ่ง และบอกว่า "แม่ พื้นมันนุ่มๆ หยุ่นๆ นะ พื้นไม่ได้แข็ง"[ads]

       แม่เพิ่งรู้ว่า มันไม่ได้เป็นพื้นซีเมนต์ (หลงเข้าใจว่าเป็นพื้นซีเมนต์ตั้งนาน 

       ปล. สภาพแวดล้อมโรงเรียนยังดีมากด้วยค่ะ โล่ง โปร่ง มองเห็นดอยสุเทพชัดเจน แจ่มใส อากาศถ่ายเทดีมากๆ 

       #ไม่ได้โฆษณาแต่นี่คือระบบการบริหารท้องถิ่นที่มีคุณค่าต่อท้องถิ่นจริงๆ

       # เพิ่มเติม — เรื่องอาหาร พอดีมีหลายท่านถามไถ่มา ที่นี่ร้านอาหารต่างๆ ที่ขายให้เด็ก ส่วนใหญ่จะเป็นอาหารที่ทำมาใหม่ เช่น ข้าวโพดต้มคลุกเนย ถั่วต้ม แซนวิซ ไก่ป๊อบ ลูกชิ้นทอด ผลไม้สด เบเกอรี่เล็กๆ (ชิ้นละ5บาท) หรือแม้แต่ไข่ต้มจิ้มซอส (ซึ่งลูกสาวจะชอบซื้อกินตอนเย็น) และ ฯลฯ แต่ที่นี่จะไม่เจอขนมกรุบกรอบ ไม่มีมาม่า ไม่มีน้ำอัดลม ขนมเป็นซองๆ ที่ขายได้จะเป็นพวกบิสกิต แครกเกอร์ อะไรแบบนั้น ส่วนน้ำหวาน น้ำผลไม้ แก้วละ 5 บาท อยู่ระดับหวานน้อย (แต่ถือว่าอร่อย แม่ลองชิมเกือบทุกอย่าง) และร้านค้าสะอาด เอาไว้จะเขียนถึงอีกสักครั้งนะคะ เรื่องนี้) 

       # ชมรมฟุตบอลมีค่ะ เห็นเล่นกันตอนเย็นๆ เด็กชายตัวเล็กตัวน้อย (น่าจะเป็นชมรมยอดฮิต) แต่อาจไม่ได้เล่นทุกวัน เพราะบางวันก็ไม่เห็น"

       นับว่าโชคดีจริงๆค่ะ ที่การพาลูกย้ายโรงเรียนในครั้งนี้ไม่ทำให้เธอกดดัน แถมยังส่งผลดีให้กับลูกอีกด้วย

เรียบเรียงเนื้อหาโดย : kaijeaw.com, ขอขอบคุณที่มาจาก : Soikaew Khamamala